.

Tranen om Dean

Stil zijn de kamers, leeg
en bedden blijven opgemaakt
zelfs stof houdt nog de adem in
wanneer de nacht de dag weer raakt
als licht in donkerte te min
en ik mijn tranen veeg

Dood is de telefoon die zwijgt
de valse warmte van immer veel te blij
wat altijd anders klinkt in oren
dan wat ik werkelijk  voel bij jou; zo diep in mij
een streling van intense pijn
die mij tot wanhoop drijft

Wij spraken hongerig over liefde
en morgen, later voor wat ook mijn bloed;
een kinderhand die zich vertrouwt in mijne
zelfs in de pijn en onbegrip om jou; ’t was goed

om toen te weten dat er nog toekomst was
Dit is wat mij het meeste griefde

Ik ben door jou ook hem nu kwijt.
**********
sunset 27-05-2005
**********