In de nevelige ochtendstilte

 
in de nevelige ochtendstilte
van het zilver blauwe grijs
daar begin jij kleurig te schilderen
tot een mooi exotisch paradijs
 
verlangen spat uit het penseel
het doek nodigt tot vervulling
temperamentvol spreken de kleuren
zeer voorzichtig nog in eerste aanraking
 
steeds meer moet ik kleur bekennen
door elke beweging van je penceel
en door die tedere strelingen
krijgt alles een mooi geheel
 
de tinten beginnen te ontvlammen
opgevoerd door pure obsessie
branden ze straks vurend van het doek
als een hartstochtelijke liefdesexplosie

 

Raira(ria) en Gonny