je nam me mee
in golven van verdriet
zwemmen was krampachtig
de slagen net niet machtig
drijven ging nog niet met twee
de zon ontspande
in koesterende handen
die bescherming boden
in te veel aan licht
inzicht doet vergeten
kan niet alles weten
maar de snaar
die kwetsbaar maakt
wordt onbewust nog
altijd aangeraakt
dan spoelt de
vloed je tegemoet
moet je springen om
te overleven en die
kunst versta je goed
kom naar de zee
laat strand je dragen
dan hoef je het verleden
niet om raad te vragen
blijft vandaag
de mooiste dag
wil melker
05/08/2004