Als ik…
Als ik
in de spiegel kijk,
zie ik net,
niet echt,
de werkelijkheid.
Ik ben
met jou verbonden.
Het spiegelbeeld
kan dat doorgronden.
Ik zie mezelf
in jouw perspectief.
Verdwijn niet zo,
mijn lief.
Als ik
in de bossen loop,
zie ik tussen
teer en groen
jouw ogen komen,
je donkere haar,
je oren,
uit het niets geboren.
Jouw gezicht,
gevlochten door
het licht,
de mist.
Verneveld glimlach
je naar mij,
het maakt me blij.
Als ik
op strand,
jouw geuren
weer ontmoet,
de golven tegemoet
verwelkomend
met wit en schuim,
de andere kant
een vage duin.
Jouw voetstap
naast me in het zand,
jouw kleine hand,
gevat,
de neuzen in de wind
zo eensgezind.
Als ik
de stilte om mij heen
verbreek.
De wereld
weer laat razen,
dan hoor ik
boven alles uit
jouw stem.
Geluiden worden
harmonie,
gedirigeerd
door warmte.
Jouw modulatie
prest de dissonanten
naar de kanten.
Jouw stem
voert boventoonse
zinnen aan.
Jouw klanken
kleuren mij.
Voel je maar vrij.
WIL MELKER