Gedicht Gaspode en Raira

Stil verdriet

Tien vingers tikken traag
een ritme van verdriet
Twee ogen smeken haar de vraag
zij ontwijkt...en ziet ze niet...

Ze verschuilt zich achter maskers

weet de werkelijkheid te ontwijken

Hopend dat onder haar stil verdriet

geen anderen zullen bezwijken

Ze zocht te vaak naar woorden
te laat kwam haar moment
Nu kan zij slechts met stilte moorden
zonder dat ze de reden kent

Hoe wrang klinkt levensvreugde

als het hart zwaar is beveiligd

De waarheid in de diepte schuilt

en de schijn de middelen heiligt

Zo straalt zij kille maanreflecties
en blijft vingertoppen trommelen
De ogen dwingen tot papier
Genadeloos verfrommelen...

De woorden zoeken zich een uitweg

de taal van het hart wil spreken

Nogmaals doet ze een poging

om de verborgen droefenis te verbreken

Haar hoofd nu licht gebogen
Haar handen zweten traanvocht
Dan rent ze naar de voordeur
doet wat ze van zichzelf nooit mocht

Ze schreeuwt haar hart er uit

Verwelkomd nieuwe bronnen

En neemt een nieuw besluit

Ze heeft zich overwonnen