|
Schooltijd
1942-1948
Soldaten liepen af en aan de school moest
leeg,
wij moesten gaan.
Mijn juf ging hevig protesteren maar dat
kon die mof niet deren.
Dus geen rekenen of taal er kwam een eind aan
dit kabaal, heel veel moesten wij verkassen het
resultaat…, de lege klassen.
De vrijheid lokte mij reeds aan en kon dus
heerlijk buiten spelen en neem maar veilig
van mij aan, ik zou mij zelden gaan vervelen.
Toch kwam er aan dit feest en eind en moest
echt veel gaan leren. Al was het maar die
mooie taal waar voor ik niet kon zwichten.
Het resultaat hier van is dus, het schrijven
van gedichten.
Henk Banis
|
|
Jaar en dag zijn wij al samen en opgenomen
in wolken van geluk en liefde.
Nachten van vertwijfeling hoe lang
dit nog mag duren.
Ik kijk je aan, tastend zoek ik je hand.
Henk Banis
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Winter
Stil is de nacht, een koude wind blaast sneeuwvlokken
naar het aardse veld en bedekt het groene gras met
een deken van schoonheid.
Kruiend ijs weerspannig aan de oever van de vliet.
Koud en kil is de wereld om ons.
Behaaglijk en vredig verwarmd de ziel ons bestaan.
Geluk koesterend in een deken van liefde.
Ergens op de wereld golven van geweld, stromend water
als een brullende leeuw verscheurend al wat leeft
in een paradijs van schoonheid.
Winter, zo wonderschoon en de sneeuw bedekt
de omgeving met een deken van ongerepte schoonheid.
Een wereld van verschil.
Henk Banis
|
|
|
|
|
|
|
Overwinning
Een grauwe grijze lucht hangend boven uit gebleekte velden.
Een kloppend beeld hetgeen de weerman ons vertelde.
De zure koude wind jaagt het bruin gekleurde blad
naar open plekken.
Ik dacht,”moet ik met dit weer vertrekken”
Zo zijn er vaker die momenten waarin een keuze wordt
gemaakt en ondanks alle tegenslagen men toch
de roos weer raakt.
De lucht klaart op, de wind komt tot bedaren,
het zijn van die momenten die je niet kan verklaren.
Een zonnestraal breekt toch weer door het mistig dek,
ik pak mijn leven op met alle bijgedachten,
en ben toch maar weer op pad gegaan
en mag
niet langer wachten.
-----------------
Henk Banis
|
Heel voorzichtig scheurt de aarde,
nieuw leven zoekt de ochtendzon.
Een teken van een nieuwe waarde
ontstaan vanuit een bron,een
bron
van ongekende
krachten vraagt
steeds
weer om verwondering.
Wat mogen wij hiervan verwachten?
De lente als een nieuw begin.
Het jonge vee, de
kalfjes en de vogels,
de prille zon, het
zijn altijd weer de
tekens hoe het eens begon.
Henk Banis
|
|
|
Pasen 2006
Gekleurde
eierdoppen op het bord
de lege schalen onverkort
als tekenen van feest en vreugde.
De maretak, het kruis, het leed
dat toen geschiedde
moest een nieuwe toekomst bieden.
Een toekomst in geloof en diep vertrouwen
waarop de mensheid echt kon bouwen,
bouwen aan gerechtigheid en vrede
geldt dit dan ook nog voor het heden?
Pasen, een feest van menselijk genot
geworden tot een lege dop.
Henk Banis
|
|
|
Nieuw leven
In het opkomend schemer van de avond
waarin vleugels zich reppen naar het
nieuwe nest, valt de nacht in stilte.
Een nacht tot aan het ochtendgloren,
een dag opnieuw geboren in een nog
serene rust tot aan de drukte van het
leven, heel bewust.
Twinkelende vogels slepen takjes af
en aan, de poes is niet te houden
en wil steeds verder gaan.
Al dit moois in alle vroegte te
aanschouwen, noopt tot streven
naar nieuw leven.
Henk Banis
|
|
|
Door een kalme wind bewogen rollen golven af en aan.
De warme zon,het strand,de kinderen die spelen zijn
niet aan mijn zicht ontgaan.
Een wereld vol van vreugde in harmonie bijeen en alles
is zo vredig kan dit daar alleen?
Zilvergrijze meeuwen en gekleurde vliegers in de lucht,
een meisje met haar handelswaar.
Kettinkjes van mooie kralen, netjes gesorteerd op een
strookje van karton telt de winst en komt van blijdschap
bijna om.
Hele mooie dames met maar weinig om het lijf uur na uur
flanerend als in een paradijs.
Mannen met veel buik, de korte broek tot op de knieën
bakkend op een stretcher in de hete middagzon.
Het zou toch beter zijn als die eens gingen skiën.
Vakantie in Turkije helaas alweer voorbij, maar al wat ik
mocht zien en horen blijft mij voorlopig nog wel even bij.
Na het lezen van de krant, het zien van beelden natuurlijk
weer op de teevee, dan ben ik meer dan dankbaar,gelukkig
en uiteraard ook heel tevree.
Henk Banis
|
|
|
Traag kabbelt het beekje.
Glimmende keien vertellen over
de oudheid waarin het leven
tot stand kwam en het zonlicht
tracht mij de toekomst te
voorspellen.
Kleine visjes, hier en daar en
watertor tussen het gladde groen
vluchtend voor onheil van uit het
onbekende.
Als starend naar de glinstering
ontdek ik de rimpels op mijn leven.
Al golvend en golvend, naar een
toekomst die niet te voorspellen is
en ik mij in gedachten laat
mee voeren naar een zee van leven.
Henk Banis
|
|
|
|
